Dün gece, eski bir filmi izlerken birden aklıma “terörsüz Türkiye” süreci düştü. 1979 yapımı bu film, boşanmış bir ailenin, velayet kavgasının ve en önemlisi, bir çocuğun geleceği için verilen mücadelenin hikâyesini anlatıyor.
Evet, o unutulmaz Dustin Hoffman–Meryl Streep başyapıtı Kramer Kramer’e Karşı’dan bahsediyorum.

Filmde Ted Kramer, reklamcı bir baba, karısı Joanna ise evi, işini, her şeyi terk edip giden bir anne bir eş.Eşinin evi terketmesiyle Ted, oğlu Billy ile baş başa kalıyor. Başlangıçta beceriksiz, öfkeli, ama zamanla babalık yapmayı öğreniyor.Daha sonra Joanna geri dönüyor, çocukları Billy'nin velayetini istiyor. Mahkeme salonunda gözyaşları, suçlamalar, pişmanlıklar...
Sonunda Billy’nin mutluluğu için Ted kazanıyor ama zaferin tadı Ted'e acı veriyor
Neden mi? Çünkü Ted ve Joanna'nın ilişkileri artık kırılmış bir ayna gibidir ve parçalar birleşse de yansımalar artık çarpıktır.

Nasıl oldu bilmiyorum,filmi zihnim aldı ve Türkiye’nin Kürt meselesine oturttu.
“Terörsüz Türkiye”, tıpkı Kramer’ların boşanma davası gibi.
Devlet, Ted Kramer rolünde: yıllarca “aile”yi (ülkeyi) korumak adına sert, katı, bazen duyarsız bir baba.
Kürt meselesi ise Joanna;terk edilmişlik hissiyle yola çıkmış, ama kökleri aynı toprağa, aynı tarihe dayanan bir anne.
Ortada kalan Billy ise Kürt halkı; ne tam burada, ne orada, ama her çatışmada en çok yaralanan masum çocuk.

Peki, süreçteki yanlışlar nerede?
Filmdeki gibi, her şey empati eksikliğinden başlıyor.
Ted ilk başta Joanna’nın acısını anlamıyor; “Neden gittin?” diye soruyor, ama kendi yorgunluğunu anlatıyor onu hiç dinlemeden.
Joanna da dönünce, “Ben de değiştim” diyor, ama Ted’in çektiği acıyı hiçe sayıyor.

İçinde bulunduğumuz duruma ne kadar da uyuyor, değil mi?
Yıllar süren çatışmalar sonrası “terörsüz” vaatler güzel ama diyalog maalesef tek taraflı.
Hükümetin “iç cepheyi tahkim” açıklamaları, PKK’nın “fesih” beyanı umut verici.
Ama ya Kürtlerin sesi?
Onlar hâlâ “velayet” kavgasında.
Kültürel haklar, anadil eğitimi, eşit yurttaşlık gibi talepler tıpkı bir Joanna gibi kenara itiliyor.

Süreç, filmdeki mahkeme sahnesinin birebir kopyası adeta.
Herkes kendi mağduriyetini haykırıyor, ama Billy’nin (Kürt halkının) geleceği için ortak bir zemin aranmıyor.

Bir başka yanlış ise aceleci “yeniden birleşme.”
Filmde, Joanna dönünce Ted hemen affetmiyor; aralarında biriken kin, mahkemeyi de zehirliyor.
Bizde de “terörsüz Türkiye” heyecanıyla, geçmiş yaralar sarılmadan yeni adımlar atılmıyor mu?

2013–2015 çözüm sürecini tekrar hatırlayalım:
Başta umut, sonra bombalar, tutuklamalar...
Şimdi, 2025’teyiz; siyasetçilerin “huzur ve güvenliği tahkim” sözleri kulağa hoş geliyor,
ama Meclis’te kurulan komisyon gerçekten kapsayıcı mı?
Kürt aydınları, STK’lar, Kürt kanaat önderleri masada mı?
Yoksa yine “devlet babamız bilir” mantığı mı hâkim?

Bu, Kramer’ların hatasına ne kadar da benziyor.
Ted, Billy’ye bakmayı öğreniyor ama Joanna’nın annelik içgüdüsünü küçümsüyor.
Sonuç? Çocuk, iki ebeveyn arasında eziliyor.

Ve en acısı, o son sahne!
Ted, velayeti alıyor ama Joanna’ya “Seninle görüşebiliriz” diyor.
Ted velayeti alıp davayı kazanıyor ama bu gerçekten bir zafer mi? sorusunu herkese sorduruyor.

Film bitti ama gerçek hayatta hikâye daha devam ediyor.

Türkiye’de de “terörsüz” bir zafer ilan edilmesiyle Kürt meselesi çözülmez.
Çözüm için ilk adım atılmış olur sadece.
Sonrası daha çok özveri, daha fazla samimiyet ister.

Ama bunun için Kramer’lar gibi oturup konuşmak lazım:
“Neden terk ettin?” değil,
“Birlikte nasıl onarırız?” diye sormak.

Empati, diyalog, eşitlik...
Yoksa, Billy büyürken hep bir yara taşır.

Filmin izleyiciye verdiği mesaj çok net:
Aile, mahkeme salonunda değil, kalplerde yeniden kurulur.
Bence “Terörsüz Türkiye” de öyle!